زمانی که کودکی می خندد ، باور دارد که تمام دنیا در حال خندیدن است ، و زمانی که یک انسان ناتوان را خستگی از پای در می آورد ، گمان می کند که همه ی دنیا را خستگی از پای در آورده است .

چرا نا امیدان دوست دارند که نا امیدیشان را لجوجانه تبلیغ کنند ؟

چرا سر خورد گان مایلند که سر خورگی را یک اصل جهانی قلمداد کنند ؟

چرا پوچ گرایان ، خود را ،برای اثبات پوچ بودن جهانی که ما عاشقانه و شادمانانه در آن زندگی می کنیم ، پاره پاره می کنند ؟

آیا همین که روشن فکران بخواهند بیماری شان به تن و روح دیگرن سرایت کند ، دلیل بر رذالت بی حساب ایشان نیست ؟

من هرگز نمی گویم در هیچ لحظه ای از این سفر دشوار ، گرفتار نا امیدی نباید شد ، من می گویم : به امید باز گردیم قبل از آن که نا امیدی نابودمان کند

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در سه شنبه 85/4/20 و ساعت 1:5 عصر | نظرات دیگران()