سفارش تبلیغ
صبا ویژن
 
 
امروز: پنج شنبه 103 فروردین 9

در حالی که پله های مترو ایستگاه طالقانی را یکی یکی پشت سر می گذارم با خود کنفرانسم را مرور می کنم. کلاسم چهل و پنج دقیقه ی دیگر شروع می شود . سعی می کنم فکرم را از کنفرانس بیرون بیاورم . کتاب روزنامه پیچ شده ای را از کیفم در می آورم . هنوز لای کتاب را بازنکرده صدای گام های خشن واگن ها را می شنوم . کتاب را در دستم می گیرم و وارد واگن میشوم .

صدایش با صدای گوینده که رسیدن به هفت تیر را اعلام می کرد در هم می رود .

می گوید : (( چه محافظه کار . )) بر می گردم . زنی است جوان که از نگاهش میفهمم به من اشاره داشته است . لبخند روی لبهایش به خنده وادارم می کند . از قیافه ی مات و مبهوتم می فهمد که هنوز قضیه را نگرفته ام . می گوید : (( کتاب را گفتم . چه نیازی به این همه روزنامه که دورش پیچیدی )) . نمی دانم چه بگویم . شانه هایم را بالا می اندازم و می گویم : (( از نمایش بازی کردن بدم می آید . سلام )) . سلام می کند .

می پرسد : دانشجویی ؟ 

می گویم : هی همچین . شما چی ؟

چهره ی زیبای خندانش به محزون ترین چهره ها تبدیل می شود . احساس می کنم بغض راه گلویش را سد کرده است . سرش را تکان می دهد .

سریع می گویم : ببخشید نمی دونستم نباید ...

حرفم را قطع می کند : (( نه نه مقصر شما نیستید که طلب بخشش می کنید )) تلخی لبخند روی لبهایش نگاهم را به سمت زمین باز می گرداند . سکوت سختی بینمان بیداد می کند . انگار که شکستنش محال است . هر دو می دانیم کسی که باید این سکوت را بشکند من نیستم .

می گوید : (( بچه که بودم تمام آرزو هام به دانشگاه ختم می شد . دانشگاه بهشت ذهن من بود ولی ... راستی شما کجا پیاده میشید ؟ ))

_ باید مفتح پیاده می شدم ولی ترجیح میدم ادامه این صحبت را بشنوم .

می خندد : (( من هم باید مفتح پیاده می شدم ولی ... ))

هر دو می خندیم . احساس می کنم خنده اش از صمیم قلب است .

به ایستگاه که می رسیم خط را عوض می کنیم .

_ می گفتید ؟

_ (( بچه که بودم بزرگترین آرزوم رفتن به دانشگاه بود . همیشه بهترین شاگرد توی مدرسه بودم تا اینکه هفده سالم شد . یه روز یکی زنگ خونه رو زد و گفت که خواستگاره . یه مرد سی ساله . با اینکه مرد مطلقه بود بابام موافقت کرد چون ما وضع خوبی نداشتیم و اون وضع خوبی داشت. من هم که مهم نبودم . سر عقدمون از شدت گریه توان بله گفتن هم نداشتم . نمی خواستم بگم . اصلا نمی دونم خودم بله رو گفتم یا یکی دیگه .

برای منی که فقط با اجازه اون مرد حق داشتم از خونه بیام بیرون فکر دانشگاه مسخره ترین فکر ممکن بود . حتی اون نذاشت سال آخر رو هم تو مدرسه بخونم . ))

  در تمام مدتی که حرف می زد نگاهش رو به زمین دوخته بود . باز هم اون سکوت نفرین شده انگار که بر همه چیز حاکم شد .

با هم از قطار پیاده می شویم  .

می پرسد : (( راستی اون کتاب کتاب چیه ؟))

تمام تلاشم رو صرف این کردم که چشمانم از بغض گلویم با خبر نشوند .

گفتم : (( مادر ))

_ (( ماکسیم گورکی ؟ ))

_ (( آره ))

_ (( پلاگه را خوب می شناسم . مظهر زن رنج کشیده . زن فراموش شده ))

مثل همیشه چشمانم با خبر شدند . اشک از چشمان سرازیر می شود . به دیواری تکیه می دهم .

می گویم : (( این روز ها صحنه هایی را دیده ام و خبر هایی را شنیده ام که چشمان را کم طاقت کرده اند . چه کسی گفته است مرد گریه نمی کند ؟ کدام حاکم زور گوی روزگار ؟ ))

می گوید : (( می دانم که نمایش بازی نمی کنی . ))

می گویم : (( می خواستم اما نتوانستم . نتوانستم چشمهایم را با خبر نکنم از این همه درد از این همه رنج .))

چشمانش تر می شود . ساعت خیابان را نگاه می کنم . عقربه هایش به حالت هشدار نشان می دهند که نیم ساعتی از آن چهل و پنج دقیقه گذشته است .

خداحافظی می کند .

می فهمم که وقت گذاشتن نقطه ی پایانی این داستان است .  خداحافظی می کنم .

با هر قدم از هم دور می شویم . من به سوی داستان خود می روم و او به سمت داستان خود  اما این درد مشترک ، این درد کهنه ی چرک کرده که پشت چهره نمایی ها و دورویی ها و خودنمایی های از ما بهتران دیده نمی شود همچنان با ماست .

 

 


 نوشته شده توسط طه ولی زاده در دوشنبه 86/8/14 و ساعت 4:16 عصر | نظرات دیگران()
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
درباره خودم

نوای زمستان
طه ولی زاده
از زبان یک دانشجوی جامعه شناسی علامه طباطبایی خواهید خواند فردی که کورسو امیدی به آینده دارد : ...

آمار وبلاگ
بازدید امروز: 6
بازدید دیروز: 4
مجموع بازدیدها: 269241
جستجو در صفحه

لوگوی دوستان
خبر نامه
 
وضیعت من در یاهو
موسیقی وبلاگ من