دقیقا یک ساعت و سی و پنج دقیقه است که بغض راه گلوم رو بسته . منتظر بودم همه بخوابن تا با خیال راحت بشینم یه گوشه و مثل همیشه کاغذای سفیدو سیاه کنم .

آخه اینکه نمیشه یکدفعه بیان بهت بگن : پسر جان ما همه ی خاطره های بچگیت رو ریختیم تو جوب آتیششون زدیم . بیان بگن : یاد همه ی روز های خوبتو ازت گرفتیم . همین .

تک تک لحظات داره از جلو چشام میگذره . تک تک روزهای خوب و عزیزی که یک ثانیش رو با دنیا عوض نمی کنم .  هر روز روزهای اون خونه .قایم موشک ، آقای گل ، اسم فامیل ، تاب ، درخت توت و شاتوت ، گل یاس ، در خت تنهای انجیر که حالا دیگه از همیشه تنها تر شده ، یادم نمیره اون شباهایی که تا نماز صب بیدار میشستیم . یادم نمیره اون صب هایی رو که با صدای مامانجون برا نماز صب به زور از خواب بیدار میشدیم . هیچ وقت از یادم نمیره وقتی با محمد و حسن و حسین می رفتیم تو کوچه و با شمشیرای چوبیمون با بچه های کوچه یه جنگ تمام عیار راه مینداختیم یا خریدن پفک و بستنی دنگی . اتاق کوچیک عمو نجفی که همیشه ی خدا اون تو بود تا وقتی از اونجا پا شدن . شعله زرد درست کردنای نزری . مرغ های رنگ وارنگی که دیگه چند سالی بود ازشون خبری نبود آخه خیلی حیاط رو کثیف می کردن . خاله اقدس ، عمه حوا ، زهرا خانم ، آقا عبدالله ، آقا ماشالله . دیگه هیچ وقت نمی تونیم بریم بگیم : آقا ماشالله میشه دیویست تومن کشک بدین .

آقا جان داری می شنوی چی می گم ؟ آقاجان امروز و فرداست که کتابات رو از قفسه ها بیارن پایین و بریزن تو جعبه ، آخه حق هم دارن تو این زمونه دیگه کتاب به درد کی می خوره ؟ نه خودت بگو کتاب بهتره یا آپارتمان پنج طبقه ؟ کتاب بهتره یا ...... .

آقا جان یادته تو ایوون میشستی و آبتنی ما رو تو حوض تماشا می کردی ؟ یادته وقتی انجیر نرسیده ها رو می کندیم دادت میرفت هوا ؟ یادته با هم میرفتیم پارک چلتن ؟ تو میشستی به فواره ها نیگا میکردی و به ما شیکر پنیر میدادی ، آقا جان ولی باید اعتراف کنم شیکر پنیرات همیشه خیلی خشک بود برا همین من بعضیاشونو مینداختم تو حوض بزرگ وسط پارک .

آقا جان خوب شد نموندی آخه دنیا دیگه اون دنیا نیست همه چیز عوض شده همه چیز کثیف شده ، خیلی کثیف .

آقا جان انگار همین دیروز بود که شریف و علی ما رو تو بازیهاشون راه نمی دادند . اونا دیگه بزرگ شدن ، مهندسایی شدن برا خودشون .

انگار همین دیروز بود که کمدها رو برا پیدا کردن آبنباتایی که مامانجون قایم میکرد زیر و رو می کردیم . البته واقعا حق داشت قایم کنه .

مامانجون ؟ آره بابا مامانجونم حالش خوبه . هر هفته یا میبینمش یا بهش زنگ میزنم . خلاصه اینکه آقا جان چن روزی دیگه اصلا مثل قبل شارژ نیستم . دیگه اصلا این دنیا رو دوست ندارم . اما چه کنیم که زاده ی آدمیمو محکوم به زندگی .

آره خونه ی خاطرات ما رو فروختن خونه ی تعلقات مارو دادن به یه کسی که خرابش کنه و جاش یه آپارتمان شایدم یه برج بسازه .

کاش هیچ وقت بزرگ نمیشدیم

طه

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در سه شنبه 85/9/21 و ساعت 6:1 عصر | نظرات دیگران()

اندر مقامات آن عالم ربانی ، آن انسان لنترانی ، آن دانشجوی نورانی ، آن صاحب کرامات ، آن صاحب صفات ، آن عاری از معصیات ، آن عالق الکتابات ، آن شیخ الشیخات ، فرهاد کوهکنانی آورده اند که : در بین اصحاب عتیق و همپیمایان طریق و رفیقان شفیق در نورستان ، آن شهر از بلاد طبرستان ، آن دیار پر از بوستان و گلستان نشسته بودندی و با حدتی تمام و در خور شئنه درس می خواندی بهر امتحانی از امتحانات نصف الترم که فی وصفه در سی است به غایت دشوار از دروس مبحث طویل قامبیوتر .

مرحوم عنصری آن مرد والا ، آن انسان بالا ، آن نیک صفت مطلا و آن هرچه قافیة لا ، آن مسعود غزنوی را ستایش گر در کتاب تاریخ جهانگشای بیهقی خود که در سنه ی پنج پیش از میلاد مکتوب گردیده است آورده است که : آن مرد بزرگوار ( فرهاد کوهکنانی ) ، اندر مخیله ی خود اینگونه استنباط می کردندی که سخت بهر امتحان آماده هستندی . لیک در شب امتحان خبری از مریدانش به گوش رسید که : عده ای ضعیفه ی دانشجو ، عزم خواستن تعویق امتحان خواهند کردندی . پس به ایشان سخت گران آمد و عزم جزم کردندی که فردا روزی به سختی و به اصرار خواهان بر پایی امتحان گردندی .

القصه ، روز موعود فرا رسید و در طلیعه ی صبح همگان را اضطرابی سخت  در بر گرفت .

هم خانگان آن مرد والا ، آن مطهر المطهرین که با او هم پیمان و هم پیاله نیز بودند ، قصد کردندی که پیش از برپایی امتحان ، یک دگر را با سوالاتی مورد امتحان قرار دهند . چنان شد که بعد از خرده ای سوال ، هم خانگان و آن عظیم الشئنه بعد رهبرنا دانستند که هیچ بلد نیستندی . پس بر آن شدند که اگر آن خیل ضعیفه قصد خود مطرح کردندی ، مخالفت نکنندی . لیک سوالات بدین جا تمام نشد و تا آن جا پیش رفت که آن بلند مرتبه به همراه  مریدان در ابتدای صف مخالفان برپایی آزمون قرار گرفتندی .

القصه ، امتحان برگزار شد .

و در این داستان پندی نیست

امضا :  مرید  المریدان  مذکورله

ومدیر الاصل هذه یا هذا الوبلاق

ط . و

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در شنبه 85/9/4 و ساعت 7:55 عصر | نظرات دیگران()

استاد ادبیاتی می گفت : " مقدمه نوشته های تو از متنت قوی تر است و برای همین خواننده را بعد از رسیدن به متن دچار بی انگیزگی می کند "

حال می خواهم قالب را بشکنم و یکراست به سراغ اصل مطلب بروم .

به علت اینکه امسال من کنکور را پیش رو دارم ، نمی توانم بیش از این وقت خود را صرف وبلاگ و وبلاگ نویسی کنم و باید این دنیای زیبا و به نسبت عجیب را برای مدتی رها کنم . ( البته سعی دارم هر یک ماه یا هر دو ماه یک بار پستی از خودم بگذارم  )

البته نوای زمستان بیکار نخواهد ماند و من این وبلاگ را چند صباحی به دوست بسیار بسیار گرانقدرم ، فرهاد کوهکن می سپارم و ایشان از این به بعد با نوشته های خود پایه های نوای زمستان را بر پا نگه خواهد داشت . باشد که بعد از بازگشتم دست در دست هم نوای زمستان را پیش ببریم .

از دوستان سبز سرخی به شدت پوزش می طلبم زیرا شاید تا چندی نتوانم برای سبز سرخ مطلب بنویسم . بودن در سبز سرخ برای من افتخاری بود که به راحتی نسیب هر کسی نمی شود . دعوت به سبز سرخ به راستی نقطه عطفی در عمر وبلاگ نویسی من بود . در اینجا باید از آقا جواد عزیز تشکر کنم که این فرصت را به من داد تا من هم در کنار نویسندگان قوی سبز سرخ مطالبی بنویسم . امیدوارم بعد از بازگشتم سبز سرخ دوباره من را بپذیرد .

از حامد عزیز خانی این دوست خوبم که مدت کوتاهی از آشنایمان می گذرد معذرت می خواهم زیرا نتوانستم آنچنان که باید او را یاری کنم و متاسفم که نتوانستم دین خود را به پارسی بلاگ و باشگاه هوادارانش ادا کنم . باز هم امیدوارم بعد از بازگشتم بتوانم به وبلاگ و باشگاه هواداران پارسی بلاگ کمک کنم .

همچنین از آقای فخری مدیریت محترم پارسی بلاگ به خاطر الطاف فراوانی که به بنده داشته اند بسیار متشکرم .

و در آخر از تمام دوستانی که در این مدت من را یاری کرده اند از جمله : خانم عباسی . آقای جواد نقی زاده ، حامد عزیز خانی ، زیبا خانم ، خانم رویایی ، آقای احسان بخش ، آقا طاهای با تین و ......... تشکر می کنم

به امید روزی که دوباره به طور جدی وبلاگ نویسی را آغاز کنم .

یا علی

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در سه شنبه 85/6/21 و ساعت 11:55 صبح | نظرات دیگران()

من ابراهیمم ، آن گاه که آتش بدو پناه می برد ،

و بت سرای عالم از پشم گوسفندانش پر از عشق و عرفان می شد .

اسماعیل منم . کعبه از من برافراشت و زمزم به پای من می ریزد .

صفا ، سعی من دارد و مکی ترین آیات قبیله ام من .

عیسی کهتر برادر من بود ، آنگاه که به آسمان میرفت تا روزی از برای من باز گردد .

موسی از نیل نمی گذشت اگر وام خود به من نمی پرداخت .

شکیبایی عیوب ، مشق یک شب او بود از درس انتظار من .

محمد نیای من است ؛ نخستین و آخرین سطر از نامه ای که من در کنار کعبه ، از فراز منبر فرج ، پشت به کوهستان غیبت ، خواهم خواند .

منم مهدی ، موعود ، قائم و منتظر .

........................

من موعود زمانم . صاحب عصر . پرورده ی دامان نرگس و آورنده ی عدل خدا .

من گریه های شما را می شناسم .

با انتظار شما هر شام دیدار می کنم .

نغمه گر ندبه های شما در میان شبستان های غربتم .

اشک های شما آیندگان من است .

دل تنگی های من گشایش بخت شماست .

من موی گره در گره ام را نذر پریشان شمایان کرده ام

من .............

انا المهدی .

به امید ظهور زیبایش

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در یکشنبه 85/6/19 و ساعت 9:18 عصر | نظرات دیگران()

امروز می خوام در یک پست دو سه تا مطلب بنویسم

اول :

چند روز پیش نشسته بودم و با پدرم در مورد بعضی مسائل صحبت می کردم تلویزیون هم در حال پخش برنامه ی کذایی کول پشتی بود و اون مجری غیر معقول و پر مدعاش هم در حال وراجی دائمی . صحبت های ما تموم شده بود و نشسته بودیم که مجری مذکور ( دلیل نیاوردن اسمش پایین آمدن کلاس نداشته وبلاگ ماست ) بینندگان را به دیدن آنونس برنامه خانم آرین که قرار است شنبه پخش بشود دعوت کرد . اگر خانم آرین را نمی شناسید باید بگویم که ایشان همان شومن جدید تلویزیون ما هستند . با خود فکر کردم در قبال روی آوردن یک نفر به اسلام که آن هم نه از آثار تبلیغات این نظام است روزانه چند انسان در این مملکت به دلیل دیدن رفتار ها و منطق مسولانشان از اسلام روی بر می گر دانند ؟ با خود فکر کردم مگر همین خانم آرین از راه تبلیغ به اینجا رسید که اینها می خواهند تمرکز مخاطبان خود را به سوی این برنامه سوق دهند ؟ با خود فکر کردم مگر تنها راه سعادت بشری روی آوردن به اسلام است . با خود فکر کردم این راهی که آن ها نشان می دهند مگر صراط مستقیم تمام آدم هاست ؟ از کجا معلوم که همین خانم آرین پیش از این انسان بدی بوده است ؟ شاید او انسان رستگاری بوده که تنها راه خود را عوض کرده است .

خب از این بحث بگذریم که من هرچه بیشتر به یاد مجری مذکور می افتم احوالاتم بیشتر دگرگون می شود .

دوم :

اکبر محمدی را که به یاد دارید ؟ یکی انسان و یک عقیده ی دیگر هم از زندان آزاد شد . البته روحا نه جسما . و بر طبق ادعا های همیشگی از قرار معلوم ایشان خودکشی کرده اند . نه که فکر کنید اعتصاب غذای 9 روزه داشته اند نه . ایشان فقط به خاطر مطالعه زیادی کتاب های هدایت در زندان فکر کرده اند که بابا بی خیال این همه سال زندانی بودن بذار خودکشی کنیم بریم دیگه .( فایل صوتی اعلام اعتصاب غذای فیض مهدوی)

( همین الان دارم تصور می کنم تهدید ها رو تهمت ها رو ناسازا ها رو و ...... )

مطلب سوم رو هم یادم رفت . مهمترینشون بود ها . اه .

...........................

مطلب سوم هم یادم اومد راجع به خانم رجبی بود که بماند برای بعد

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در سه شنبه 85/6/14 و ساعت 11:4 صبح | نظرات دیگران()

در نزدیکی شهر تفرش روستایی است که اکثر خاطرات شیرین من در آنجا ایجاد شده است . روز های دشت و پرسه زدن در کوچه باغ ها روز های شکار کفتر چاهی از عمق چاه ها . چرت های شیرین بعد از ظهر ، در روز های سرد به کنار سد خاکی رفتن و یا شب های سرد دور کرسی نشستن و گوش سپردن به خاطرات بگذشته گذشتگان . شب های گرم را بر ایوان سپری کردن ، به جنگ شاه و بی بی پرداختن . و صدای قل قل قلیان دیگران را شنیدن . گاه گاه روز ها را به دنبال قیسی و آلو و آلبالو و گاهی به قول محلی هایشان گردو لیزک کردن ، سپری کردن . گوش سپردن به اشعار بابا طاهر از میان چه چه جوانان دشت ، جوانان مزرعه . شب ها را از صحبت و بازی و چرت های پاره پاره به صبح رساندن . صبح ها را از ظهر آغاز کردن و شاید گاها صبح زود به پا خواست و به ده های بالا یی و پایینی سرک کشیدن .

...........................

چند تا از عکس های آنجا را در پست های پایینی مشاهده کنید .در خت بادام نوروز 84مزارع گندم اردیبهشت 84

درب باغ اجدادی ما شهریور 84

 سد خاکی نوروز 84

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در یکشنبه 85/6/12 و ساعت 5:25 عصر | نظرات دیگران()

هوا سرد است و برف آهسته بارد
 ز ابری ساکت و خاکستری رنگ
 زمین را بارش مثقال ، مثقال
فرستد پوشش فرسنگ ، فرسنگ
سرود کلبه ی بی روزن شب
 سرود برف و باران است امشب
 ولی از زوزه های باد پیداست
 که شب مهمان توفان است امشب
 دوان بر پرده های برفها ، باد
 روان بر بالهای باد ، باران
 درون کلبه ی بی روزن شب
 شب توفانی سرد زمستان
 آواز سگها :
زمین سرد است و برف آلوده و تر
 هواتاریک و توفان خشمناک است
 کشد - مانند گرگان - باد ، زوزه
ولی ما نیکبختان را چه باک است ؟
 کنار مطبخ ارباب ، آنجا
 بر آن خاک اره های نرم خفتن
 چه لذت بخش و مطبوع است ، و آنگاه
عزیزم گفتم و جانم شنفتن
وز آن ته مانده های سفره خوردن
و گر آن هم نباشد استخوانی
 چه عمر راحتی دنیای خوبی
 چه ارباب عزیز و مهربانی
ولی شلاق ! این دیگر بلایی ست
بلی ، اما تحمل کرد باید
 درست است اینکه الحق دردناک است
ولی ارباب آخر رحمش آید
گذارد چون فروکش کرد خشمش
 که سر بر کفش و بر پایش گذاریم
شمارد زخمهایمان را و ما این
محبت را غنیمت می شماریم
2
خروشد باد و بارد همچنان برف
ز سقف کلبه ی بی روزن شب
شب توفانی سرد زمستان
زمستان سیاه مرگ مرکب
آواز گرگها :
زمین سرد است و برف آلوده و تر
 هوا تاریک و توفان خشمگین است
کشد - مانند سگها - باد ، زوزه
زمین و آسمان با ما به کین است
شب و کولاک رعب انگیز و وحشی
شب و صحرای وحشتناک و سرما
بلای نیستی ، سرمای پر سوز
 حکومت می کند بر دشت و بر ما
نه ما را گوشه ی گرم کنامی
 شکاف کوهساری سر پناهی
 نه حتی جنگلی کوچک ، که بتوان
در آن آسود بی تشویش گاهی
 دو دشمن در کمین ماست ، دایم
دو دشمن می دهد ما را شکنجه
برون : سرما درون : این آتش جوع
که بر ارکان ما افکنده پنجه
دو ... اینک ... سومین دشمن ... که ناگاه
برون جست از کمین و حمله ور گشت
سلاح آتشین ... بی رحم ... بی رحم
نه پای رفتن و نی جای برگشت
بنوش ای برف ! گلگون شو ، برافروز
 که این خون ، خون ما بی خانمانهاست
که این خون ، خون گرگان گرسنه ست
که این خون ، خون فرزندان صحراست
درین سرما ، گرسنه ، زخم خورده ،
دویم آسیمه سر بر برف چون باد
 ولیکن عزت آزادگی را
نگهبانیم ، آزادیم ، آزاد 

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در شنبه 85/6/4 و ساعت 2:32 عصر | نظرات دیگران()

امروز داشتم به نوار نوای استاد شجریان گوش میدادم . بعد از چند ماه . هر جور می خوام لذتم رو شرح بدم ، می بینم که کلمات کمی برای این کار وجود دارد .

چرا جوان های ما نمی فهمند که موسیقی مورد علاقه شون هیچی نیست جز یک مشت چرند و خزعبل . البته بیشتر که فکر می کنم می بینم بیچاره ها تقصیری ندارند چون از بچگی این جور چیز ها خورد شون داده شده .

در این زمانه که دی جی های گوناگونی به وفور یافت می شوند ، چه بر سر موسیقی اصیل خواهد آمد ؟ ( منظور از موسیقی اصیل موسیقیی است که دارای محتوا باشد ، حتی اگر راک و پاپ و متال باشد )

خودتان بنشینید و مقایسه کنید . این روز ها از هر ماشینی که از کنارتان می گذرد صدای چندش آور بنیامین و دی جی آرش و دی جی اصغر و دی جی اکبر به گوش می رسد . به نظر شما این موسیقی از چه لحاظی ارزش گوش دادن دارد ؟

شعر زیبا دارد ، که ندارد .

موسیقی قوی دارد ، که ندارد .

آدم درست درمانی اینها را خوانده که نخوانده است .

پس کدام جنبه این را می پسندند ؟ آیا پذیرش این موسیقی ها دلیلی به جز این دارد که سردمداران فرهنگی ما سطح سلیقه مردم را پایین آورده اند ؟

امروز جوامع غرب به شدت روی به موسیقی شرقی آورده اند . حال آنکه ما به سمت پوچ ترین انواع موسیقی کشیده شدیم .

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در یکشنبه 85/5/29 و ساعت 2:45 عصر | نظرات دیگران()

دیروز در تاکسی شاهد گفتگو یک پیرمرد با یک بچه چهار پنج ساله ( احتمالا نوه اش بود ) بودم . پیرمرد به نوه اش گفت : (( اگر از یک تا صد بشماری یک بستنی برات میخرم )) طفل با هیجان و اشتیاق شروع به شمردن کرد . شاید بستنی برایش مهم نبود و فقط می خواست به پدر بزرگش نشان دهد که می تواند از یک تا صد بشمارد . شمرد و شمرد تا رسید به عدد سی ، پسرک این عدد را نمی دانست اما خیال می کرد که می داند . این بود که بدون ترس و مکث به جای سی گفت (( سی و ده ، سی ویازده ، سی ودوازده و ...... ))

پیرمرد به آرامی گفت : (( اینطور که درست نیست ، سی ، سی ویک ، سی و دو ، ..... اما حالا اگر نمی توانی یکجا تا صد بشماری ، پنج دفعه از یک تا بیست بشمار . همان می شود صد . من هم قبول می کنم . بعدها یاد می گیری که چطور تا صد بشمری )) و طفل بدون معطلی شروع کرد .

مرد نگفت )) حالا دیدی بلد نیستی یا تو که نمی توانی بیشتر از سی بشماری پس شرط را باختی )) اگر این چنین می کرد پسرک دلگیر می شد و دلش می شکست و مسلما اگر پیر مرد می خواست در آن چند دقیقه خود را معلم حساب جا بزند راه به جایی نمی برد . در عوض به طفل آموخت که با همان چند عدد که می داند به صد برسد و شکست نخورد .

خوب شاید استدلال من منطقی نباشد اما من می خواهم از این استدلال در موردی استفاده کنم که به نظرم درست می آید .

اگر رسیدن به صد هدف ماست و سخن گفتن از صد قصد ما و به دلیل مجموعه شرایط کمداشت ها و ناتوانی ها نمی توانیم مستقیم تا صد بشماریم چرا پنج بار از یک تا بیست نشماریم ؟ شرط اصلی و ثابت ما باید این باشد که به هیچ دلیلی از صد چشم پوشی نکنیم وکوتاه نیاییم.

ما جوانا چون کودکی هستیم که فقط یک را در اختیار دارد و حال می خواهد صد بار بگوید یک تا به صد رسیده باشد یا یک بار  بگوید یک و منتظر نود و نه نفر دیگر باشد . شاید جمع کردن و پی در پی شمردن را بعدا یاد بگیریم .

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در چهارشنبه 85/5/25 و ساعت 5:5 عصر | نظرات دیگران()

قبل از هر چیز باید بگویم من یک منتقد سینمایی نیستم . تنها یک انسان یک عقیده یک تفکر که می خواهد احساسا تش را در مورد فیلمی که دیده بیان کند .

بر خلاف بسیاری از هنرها که از اساتیدشان جز یک یا دو نفر ( در ایران ) باقی نمانده است سینمای ما دارای اساتید و کارگردانان بزرگی است . از مجیدی و مخملباف و کیارستمی گرفته تا مهرجویی و تبریزی و میرکریمی و ... اما در این میان یک نام وجود دارد که اگر آن را بر روی یک تابلوی سینما ببینی به راحتی نمی توانی از کنارش بگذری و حتما به ته جبیت با حسرت یک نگاه میکنی و شاید هم گاه به ساعتت .

از آنجا که هیچ گاه سعادت نداشتم فیلم ها را داغ داغ در جشنواره ببینم ، بعد از اینکه شنیدم به نام پدر اکران عمومی شده ، یک هفته نگذشته به تماشایش شتافتم .

مطابق معمول خود را آماده کرده بودم برای یک فیلم حاتمی کیایی ناب آماده شده بودم تا با فراز ها و لحظات اوجش گریه کنم ، آماده شده بودم تا با متلک گویی ها و تیکه پرانی های بازیگرانش در میان گریه هایم گگاه لبخندی هم بزنم .

اما ...................

فیم ، فیلم حاتمی کیایی نبود .از تبلیغات پشت سر هم سامسونگ گرفته تا حرف هایی که نه قالب جدیدی داشت نه مفهوم جدیدی . منتظر چیزی نو بودم همانگونه که در روبان قرمز ، موج مرده و ارتفاع پست دیدم . منتظر حرف های نو اما ................

نمی گویم فیلم بدی بود . نه هرگز که فیلمی بود به مراتب بهتر از بهترین ساخته های خیلی ها  اما فیلم فیلم حاتمی کیایی نبود . از حاتمی کیایی که با دیدبان شروع کرد ، در برج مینو به پختگی رسید و با از کرخه تا راین به اوج ، چنین فیلمی انتظار نمی رفت . شاید اگر این فیلم را مثلا ملاقلی پور ساخته بود می توانستیم نهایت لذت را از دیدن فیلم ببریم .

از حاتمی کیا تعجب می کنم که نتوانسته بود از بازیگرانی به این بزرگی ، بازی بگیرد ( به جز پرستویی و فراهانی ) مثلا کامیز دیرباز می توانست با آن دیالوگ های خاص حاتمی کیایی فیلم را زیر و رو کند اما به قدری معمولی و ساده بازی کرد که شاید یک هنرجو تازه کار بازیگری هم می توانست این نقش را بازی کند یا مهتاب نصیرپور .

این داستان بسیار بسیار تکراری ، می توانست بسیار بسیار بهتر از اینها ساخته شود   .

اگر به تماشای این فیلم میروید یک توصیه برای شما دارم : اگر می خواهید دست از پا دراز تر  از سالن بیرون نیایید اصلا منتظر شوک های بزرگ حاتمی کیایی نباشید و سطح توقعتان را از فیلم بالا نبرید .

یادم به ارتفاع پست افتاد ، آنجا که معلوم شد نرگس با خود اسلحه آورده است یا آن کلوز آپ های قاسم در حالی که دستش به میله بسته شده بود .

آقای حاتمی کیا ! کاش هیچ گاه شما به نام پدر را نساخته بودید ....... کاش

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در شنبه 85/5/21 و ساعت 6:11 عصر | نظرات دیگران()